Weekend in Scheveningen (lied)

Wie een auto moet besturen.
Al zou hij ‘m één dag huren,
En onder het chaufferen,
Luid zit te converseren:

Sag George, als ik naar Nice ga,
Met mijn Hispano Suiza,
Dan stuur ik jou een kaartje,
Ik maak nog een boulevardje.’

Of, wie in het luxe bad zwemt,
En daarna naar de stad tramt,
Die weet wat knal en chic is,
Maar… niet wat romantiek is.

Doch wie op scheve schoenen,
Gespeend is van miljoenen,
Kan, desnoods met een krant aan,
Eens naar het stille strand gaan,

Waar het zo gezellig druk is,
Waar liefde en geluk is,
Waar kinderen kuilen graven,
En oude opa’s draven,

Waar mensen eerlijk, zweten,
En apenootjes eten,
Waar badcostuums te huur zijn,
Die ‘pas’ voor elk figuur zijn.
En menigeen zegt: ‘Lieve schat,
Ik heb een goede week gehad.

Ik breng mijn weekend door met jou in Scheveningen.
De zee is lauw, de lucht is blauw in Scheveningen.
Daar kan je braaien in het zand,
Met een ijsco in je hand,
Zo samen aan het stille strand in Scheveningen.

Een spraakzame familie,
Met Mokums domicilie,
Dat hoor je aan hun speechen,
Met pakjes brood op fietsen,

En schoongewassen voeten,
Omdat ze ‘baaien’ moeten,
Eet smakkend zure stokken,
En Kleffe nogablokken.

Ma slaakt coquette gillen,
Waarvan de duinen trillen,
Pa heeft zich aangekleed en
Een pantalon vergeten,

En die, zo onomwonden,
Op Ma d’r stuur gebonden.
Ma zegt: ‘’t Is nonchalance,
Omdat je sting te sjanse,

Hiernaast op dat nekijve,
Jij weet nooit heer te blijven!’
Ma wenst hem enkele rampen,
Van koorts tot lichte krampen,

Pa zegt: ‘Als het nou moet, schat,
Dan fuif ik op een bloedbad,
Ben je dan pas tevree, Klier,
Ik maak de Rooie Zee hier!’

Pa zegt: ‘’t Is waar, potdomme!
D’r zou haast ruzie kommen!’
Hij kietelt Ma weer in haar zij,
En met een zandbas neuriet hij:

Ik breng mijn weekeind door met jou op Scheveningen.
De zee is lauw de lucht is blauw op Scheveningen,
Daar kan je braaien in het zand,
Met een ijsco in je hand,
Zo samen op het stille strand in Scheveningen.

Weekend in Scheveningen Tekst: Jacques van Tol – Zang: Louis Davids – 1932
Wim Sonneveld nam in 1963 een iets andere versie op.

Louis Davids bezingt op een ironische manier de contrasten tussen de rijke bezoekers en de gewone mensen.