Physical Address
304 North Cardinal St.
Dorchester Center, MA 02124
Holle ogen van de herfst (kort verhaal)
Pim Hofdorp
En het werd beslist ‘wandelen’ die middag! Precies zoals hun moeder dat had verordonneerd, ondanks protesten van de tweeling, die er veel liever met Opa in de Daf op uit zou zijn gegaan. Terwijl zij tegelijkertijd een onderzoekende blik naar haar vader wierp – met twijfel of ze toch eigenlijk niet te veel van hem verlangde – stelde hun moeder dat ook Opa zo’n flinke wandeling best goed zou doen, en Oma ook, als ze daar vanmiddag van hoorde!
Zo’n flinke tippel eerst door Clingendael, waar Erikje en Albertje al wel eens rondzwierven, maar dan verder ook door Arendsdorp en Oostduin, waar ZIJ nog nooit waren geweest. Omdat die parken immers over de Van Alkemadelaan lagen en het de jongens verboden was die zonder begeleiding over te steken. Ondanks de kracht van hun moeders argumenten volgde het tweetal eerst nogal mokkend en mompelend – wat hun melktandgelispel eens zo erg deed zijn – toen Aremberg er al meteen bij het verlaten van hun ouderlijk huis vol enthousiasme de pas inzette. Eerst de Van Ouwenlaan zelf langs en dan een zijpad in. Naar een monumentale stenen bank, die daar stond. Hoeveel Hagenaars wisten overigens van het bestaan van deze bank?
Nog voor hij eraan dacht, hadden de jongens zelf iets ontdekt wat hen wel meteen bleek te boeien: daar op de muur van het met afgebroken, zelfs prachtig gerestaureerde bakstenen huis ‘de Rietjes’, dat inderdaad ook nog uit de tijd van die legendarische gravin stamde. ‘Wat zijn dat daar?’ vroeg Erikje verbaasd, en ook Albertje staarde naar de beide schimmig afgebeelde ruiters, die ieder met een geheven kromzwaard in de hand op elkaar afstormden. ‘O, dat zijn ridders, die…’ begon Aremberg blij met dit eerste blijk van hun hernieuwde belangstelling.
‘Wethouder Van der Weg, uw dochtertje is ontvoerd. Geen losgeld kan haar vrijkopen. Dat kunt uzelf alleen door onmiddellijk uw heilloze wegenplan op te geven. Let wel: aftreden heeft geen zin, evenmin als het wisselen van portefeuille met een andere wethouder. U blijft er verantwoordelijk voor dat de weg door het Benoordenhout er niet komt, verstaat u mij goed: er niet komt! Anders ziet u uw dochtertje nooit meer terug. Dood noch levend! U bent gewaarschuwd ..’` Het bandje draaide verder, maar de luidspreker viel stil. Het was onmiskenbaar een mannenstem en wel een jonge stem, die had gesproken en evenmin onmiskenbaar was wat de HC (Hoofd Commissaris) over het ‘bekakte’ van die stem had doen spreken.
Maar hoevelen waren er niet – en niet alleen in het Benoordenhout — die met zo’n hete ‘Leidse· aardappel in hun keel plachten te spreken? Juist omdat dán het bijgeluid zou ontbreken, zou de wethouder moeten toegeven, dat de stem toen hij de boodschap aannam, toch ‘anders’ had geklonken, niet aan déze verdachte kon toebehoren! Zelfs mét het bandje ervan zou zo’n herkenning nog moeilijk zijn. Had de kinderrover daarop gegokt en aangenomen, dat de ‘vermomming’ van zijn stem zich toch niet zou laten isoleren, zelfs niet met een bandopname ervan?
Pim Hofdorp
De Haagse schrijver Wilhelm (Pim) Kierdorf noemde zichzelf Pim Hofdorp.
Hij werd geboren op de Copernicusstraat 119 en woonde later aan de Valkenboslaan 314. Hofdorp schreef achttien detectives die zich in Den Haag afspelen. In alle boeken werd een wijk uitvoerig beschreven, inclusief talloze topografische en historische details. De opzet was gelijk aan die van de verhalen over Sherlock Holmes. De politiecommissaris Aremberg uit de Vivienstraat deelde zijn avonturen met zijn biograaf, Pim Hofdorp, die ze vervolgens in een roman vastlegde.
‘Holle ogen van de herfst’ uit 1975 was het vijfde deel van de ‘Nieuwe Haagse Mysteriereeks’ en het 16e deel van de gehele ‘Aremberg-saga’. In dit verhaal worden de landgoederen Clingendael, Arendsdorp en Oostduin bedreigd doordat er een weg doorheen gepland wordt. Een actiegroep organiseert aanvankelijk een protestmars, maar besluit later over te gaan tot drastischer maatregelen.
